Kilka słów o nas

Kim jesteśmy ?

Kim jesteśmy ?

Kościół Ewangelicko-Augsburski (luterański) przynależy do wielkiej rodziny kościołów protestanckich, które są częścią jednej społeczności chrześcijańskiej i jedynego Kościoła Powszechnego. Dzięki wiernej służbie sługi Bożego ks. dra Marcina Lutra w XVI wieku Kościół został zreformowany nie samowolnie, lecz w posłuszeństwie wobec Słowa Bożego, zgodnie z nauką Słowa Bożego i oczyszczony od średniowiecznych błędów i nadużyć. Podstawowe zasady sformułowane przez ks. dra Marcina Lutra i jego współpracowników są zakorzenione w Piśmie Świętym i uznają prawdziwość wczesnochrześcijańskich dogmatów: trynitarnego i chrystologicznego.

W co wierzymy?

W co wierzymy?

Te cztery zasady reformacji stały się pryncypiami całego protestantyzmu.

Zgodnie z nauką Pisma Świętego nauczamy, że człowiek jest usprawiedliwiony i zbawiony darmo z łaski Bożej przez wiarę w Jezusa Chrystusa. (Rz 3, 23-24)

Wierzymy i nauczamy, że Pismo Święte, Słowo Boże, Biblia jest jedynym źródłem i normą wiary chrześcijańskiej i życia chrześcijańskiego. Wierzymy, że to właśnie w Piśmie Świętym ukazana jest nie tylko prawda o realnej sytuacji i możliwości człowieka, ale również prawda o jego zbawieniu. Ewangelia o Jezusie Chrystusie, która stoi w centrum Biblii ma moc przekonać nas o tym, że jedynym Zbawicielem jest Jezus Chrystus. (Rz. 1,16) Dzięki Ewangelii poznajemy łaskawego Boga. Ona jest fundamentem naszego życia duchowego i dlatego Kościół nasz nazywa się ewangelicki.

Nauczamy, że nie ma w nikim innym zbawienia jak tylko w Jezusie Chrystusie, jedynym Zbawicielu, Odkupicielu i Pośredniku, ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Panu. Jego krzyż jest drogą do odkupienia i zbawienia. Luterańska „teologia krzyża” stawia krzyż Jezusa Chrystusa, podobnie jak apostoł Paweł, w centrum nauki i życia Kościoła. Zwiastujemy Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego ( 1 Kor 1,23). Wierzący zostaje usprawiedliwiony jedynie z łaski Bożej, bez zasług. Zbawienia nie można zyskać przez zasługi, gdyż jest czymś tak wielkim, że w żaden sposób nie bylibyśmy w stanie sobie na nie zasłużyć. Dobre uczynki nie są zasługami, lecz owocami żywej wiary. Chrześcijanin czyni dobrze nie po to by być zbawionym, ale dlatego, że jest zbawiony. Zbawienie jest zawsze tylko darem łaski Bożej.

„Wiedząc wszakże, że człowiek zostaje usprawiedliwiony nie z uczynków zakonu, a tylko przez wiarę w Chrystusa Jezusa, i myśmy w Chrystusa Jezusa uwierzyli, abyśmy zostali usprawiedliwieni z wiary w Chrystusa, a nie z uczynków zakonów, ponieważ z uczynków zakonu nie będzie usprawiedliwiony żaden człowiek” (Ga 2,16). Wiara w Jezusa Chrystusa daje zbawienie. Przyswojenie zbawienia przez człowieka jest możliwe tylko w wierze. Człowiek musi jedynie uwierzyć, musi zaakceptować fakt, że w ofierze krzyża Golgoty już został przez Boga zaakceptowany, że Bóg usprawiedliwia tych którzy zdają sobie sprawę z grozy grzechu, czyli bezbożności i pragną nawiązania kontaktu ze swym Bogiem. Tam Bóg jedna się z człowiekiem, gdzie Bóg znajduje świadomą wiarę, będącą wynikiem indywidualnej decyzji zaufania Chrystusowi. Mimo swej grzeszności człowiek zostaje usprawiedliwiony, przy czym usprawiedliwienie przez wiarę należy rozumieć jako uczynienie człowieka sprawiedliwym i prawym przed obliczem Boga. Usprawiedliwienie dotyczy całego człowieka jako osoby, a nie jego pojedynczych czynów. Dzięki usprawiedliwieniu człowiek otrzymuje Ducha Świętego, który wzbudza w nim miłość. Duch Święty dokonuje w człowieku przemiany, tak dalece, iż tworzy nowego człowieka, który ma inny umysł niż dotąd i nową wolę skłonną ku dobremu.

O łasce darowanej nam w Jezusie Chrystusie upewniają chrześcijanina: Słowo Boże i Sakramenty. Słowo Boże budzi skruchę, a potem wiarę, darzy serce pokojem i radością. Sakramenty są „widzialnym Słowem”. W nich „niewidzialny” Bóg spotyka się w „widzialny” sposób – pod postacią wody, chleba i wina, z wierzącymi. Kościół Ewangelicki uznaje dwa ustanowione przez Jezusa Chrystusa Sakramenty: Chrzest i Komunię Świętą. W Chrzcie Świętym Bóg nawiązuje łączność z człowiekiem a w Komunii Świętej ten związek utwierdza. Komunia Święta udzielana jest wszystkim wierzącym w dwóch postaciach: chleba i wina, które w wierze przyjmującego stają się zarazem prawdziwym ciałem i prawdziwą krwią Zbawiciela.

Wierzymy, że nasze zbawienie zawdzięczamy jedynie czynowi Jezusa Chrystusa, który był prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem. Tylko On jest pośrednikiem między Bogiem i ludźmi. Dlatego Kościół Ewangelicki nie uznaje kultu świętych, choć nie jest mu obce biblijne pojęcie świętych chrześcijan. (Rz. 1,7) Kościół jest społecznością świętych, czyli prawdziwie wierzących. Uznajemy świętych, lecz nie kanonizowanych przez ludzi, ale prawdziwie wierzących chrześcijan, którzy żyli w przeszłości i teraźniejszości. Według nauki Kościoła, Maria, matka Jezusa, jest przykładem wiary, pokory i pobożnego życia, lecz nie ma udziału w dziele zbawienia. Pismo Święte jej tego nie przypisuje. Wskazując na Jezusa, Biblia mówi, że „nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez którego moglibyśmy być zbawieni” (Dz. Ap. 4,12). Zgodnie z Pismem Świętym nie modlimy się do świętych, nie uznajemy ich orędownictwa. Jedynym orędownikiem Ojca jest Jezus Chrystus. Cześć świętym oddajemy jedynie przez naśladowanie w życiu codziennym ich wiary, pokory, zaufania Bogu, czystości i innych dobrych uczynków. Modlimy się wyłącznie do trójjedynego Boga. Nauka o nadmiarze dobrych uczynków zgromadzonych przez świętych, z których Kościół udziela odpuszczenia jest nie biblijna. Również kult relikwii i obrazów nie ma uzasadnienia w Piśmie Świętym.

Prawdziwy Kościół jest zgromadzeniem wierzących, gdzie wiernie zwiastuje się Ewangelię i udziela Sakramentów zgodnie z ustanowieniem Pana Jezusa Chrystusa. A głową Kościoła jest sam Jezus Chrystus. Struktura Kościoła Ewangelickiego opiera się na równości i braterstwie, duchowieństwo nie jest więc wybranym stanem. Zgodnie z Nowym Testamentem głosimy zasadę powszechnego kapłaństwa wiernych. Dlatego każdy wierzący chrześcijanin powołany jest do zwiastowania Ewangelii w swoim środowisku i świadectwa odpowiedzialnego życia. Świeccy biorą czynny udział w życiu swojej parafii i całego Kościoła zasiadając we wszystkich organach kolegialnych. Duchowni, głosząc Słowo Boże i udzielając Sakramentów, są jedynie sługami wiernych. Ponieważ ksiądz nie jest pośrednikiem między Bogiem i człowiekiem, spowiedź w Kościele Ewangelickim na charakter ogólny (głośna spowiedź wszystkich wiernych) oraz spowiedź osobista, prywatna z księdzem dla tych, którzy pragną szczególnej pociechy, lecz zależna jest od woli chrześcijanina, zgodnie z zasadą wolności sumienia. Pokuta nie jest wyłącznie konkretnym aktem, lecz całe życie chrześcijanina powinno być nieustannym żalem za grzechy, wzmacnianiem wiary w łaskę Chrystusa i odnawianiem życia w mocy Ducha Świętego.

Nabożeństwo luterańskie nie jest powtórzeniem bezkrwawej ofiary Jezusa Chrystusa składanej Bogu przez ludzi (kapłana) lecz ofiarą darowaną ludziom przez Boga – to Bóg ofiarował własnego Syna dla zbawienia świata (J 3,16). Jezus złożył ofiarę na Golgocie w postaci swojego życia raz na zawsze, kładąc kres wszelkim ofiarom i kapłaństwu (Hbr. 10,12-18). Jezus polecił uczniom głosić Ewangelię (Mt 28,19.20), przeto w centrum nabożeństwa ewangelickiego jest głoszenie Słowo Bożego. Ewangelicka pobożność opiera się głównie na posłuszeństwie wobec Słowa Bożego, na szczerej modlitwie, przykładnym życiu rodzinnym i sumiennym wykonywaniu wszelkich obowiązków.

Zgodnie z nauką Chrystusa uznajemy tylko dwa stany po śmierci: niebo (bliskość Boga) i piekło (wieczne oddalenie od Niego). Odrzucamy naukę o czyśćcu, jak również z nią związaną naukę o odpustach za żywych i umarłych jako niezgodną z księgami kanonicznymi Pisma Świętego. Dzięki odkupieniu Jezusa Chrystusa los człowieka po śmierci decyduje się od razu. W przeciwnym wypadku pomniejszałoby się zbawcze znaczenie krzyża Chrystusowego.